نشستم و درها را بستم و به درون خود خزیدم. پشت در قلبم وایسادم و منتظرم تا دراشو باز کنه تا بتونم برم داخل و کمی با خودم خلوت کنم این قلب ما هم برای خودش علم خود مختاری برافراشته و اعلام کرده که ایالت جداگانه ای شده. یه در بزرگ زده و اجازه

ورود و خروج صادر میکنه . قبلنا این همه سختگیری نداشت جوری که از فاصله دور هم میشد داخلشو دید.اما الان با اون در بزرگی که زده نمیشه منظره داخل و دید. خودم هم نمیتونم با خودم خلوت کنم ، اخه این چه وضعشه قلب کی تاحالا خود مختار شده .

خلاصه اجازه ورود صادر شد و رفتم داخل . یه صندلی یه گوشه برای خودم گذاشتم و گاهی میرم اونجا و میشینم و به چیزایی که پنهان کردم نگاه میکنم گاهی وقتا جای یه چیزایی خالیه چون دیگه از اونجا برشون داشتم ولی اثرش هست. از همه اون چیزایی که یه زمانی

بود و الان نیست یه صندلی خالی دیگه هم هست که همیشه همونجا گذاشتم بمونه . جای کسی نیست ولی بیشتر اوقات بهش نگاه میکنم و باهاش حرف میزنم ، غرمیزنم ، گله میکنم ، گریه میکنم یه وقتایی هم که شاد هستم باهاش میگم و میخندم.یه روز داشتم با

صندلی در مورد شخصی حرف میزدم که صندلی گفت چرا عصبانی میشی ، گفتم اخه وقتی حق با منه چرا عصبانی نشم. اون داشت زور می گفت ، صندلی گفت خب زور بگه وقتی تو عصبانی بشی چه فرقی با اون شخص داری . خلاصه یکی من گفتم یکی صندلی تا

اینکه عصبانی شدم  و زدم زیر صندلی و رفتم بیرون. وقتی رفتم بیرون یه چرخی زدم و فکر کردم ، اخه صندلی که گناهی نداشت فقط داشت منو به صبر تشویق میکرد و من بدون اینکه به حرفش گوش کنم عصبانی شدم .برگشتم تا از دل صندلی در بیارم ، وقتی وارد

شدم ،دیدم روبروی صندلی من نشسته ، و گفت اومدی؟ بیا که عصبانیتت هم قشنگه ...

  خوبه ادم گاهی با خودش خلوت کنه ببینه باخودش چند چنده حالا شده با یه صندلی خالی خلوت کنه بد هم نیست ،ما که صفر هیچ مساوی هستیم 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: