در غمگین ترین حالت ممکن بودم دلم گوشه دنجی خالی از غیر و پر از سکوت و تنهایی میخواست. تا اینکه به اجبار و علی رغم میلم مجبور شدم باخانواده به کوه برم . به اجبار چون حوصله خودم هم را نداشتم حالا فکر کنید با سر و صدا و شلوغی که ازش فراری بودم ناچار شدم بروم.

وقتی وارد ابتدای مسیر کوه شدیم داخل پرانتز بگم اینجایی که داشتیم می رفتیم اولین بار بود که می دیدم . از ابتدای مسیر محو تماشای ابهت کوه و دامنه های پر از بوته های سرسبز شده بودم توی دل کوه از یک کوه به کوه دیگر می رفتیم جاده ای پر پیچ و خم تا جایی که وقتی به پایین نگاه کردم شهر زیر پاهایم بود. تصمیم گرفتیم اونقدر بریم که دیگه راه بسته باشه

علی رغم غر زدنانی مامان که می گفت تا همینجا کافیه دیگه برگردیم ما مخالفت کردیم و گفتیم تا جایی که بشه میریم و رفتیم تا جایی که به نوک کوه جایی که یه دشت سر سبز شد رسیدیم دیگه شهر زیر گرد و غبار گم شده بود و هاله ای از دود رو می تونستیم ببینییم .

یه جای ساکت و بکر که صدای اوار پرنده ای خوش الحان گوشهامو نوازش داد و گله ای گوسفند در حال چرا . صدای زنگوله هاشون با صدای اواز پرنده یه ملودی زیبایی رو به وجود اورده بود.

اونقدر حجم اکسیژنی که وارد ریه هام شده بود خالص بود که ریه هام هنگ کرده بود و گاهی ناخواسته و غیر ارادی نفس های عمیق می کشیدیم و اکسیژن بیشتری و وارد ریه هام می کردم .

با صدای بلند به کوه سلام کردم و صدایی چند بار گفت سلام سلام سلام . دوست داشتم همونجا بمونم چادر بزنم و فارغ از دغدغه های روزمره زندگی کنم  یک زندگی ساده و اولیه. ما خودمونو توی شلوغی و حجمه کار زیاد غرق کردیم و برای خودمون فرصتی برای رهایی و آرامش باقی نزاشتیم...

من خودم هم از این قضیه مستثنی نیستم منم توی مشکلات و روزمرگی هام غرق شدم یک روی این حرف با خودم هم هست که به قول دوستم باید برای خودم یه جای خالی باز کنم .

پس پیش به سوی برنامه ریزی ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: