جمله ها را اول شخص بنویسم یا سوم شخص ؟ از زندگی گله کنم یا نکنم ، از بی حوصلگی حرف بزنم یا نزم،

از خالی بودن ذهن برای نوشتن بگویم یا نگویم. اینکه مدتها به کاغذ سفید خیره می شوم و چیزی نمی نویسم ،

دوستم همیشه می گوید در هر حالی که هستی بنویس، مشکل من اینجاست که همین حال الان

هم قابل توصیف نیست. انگار دایره لغاتم کلا پاک شده ، هیچ لغتی به ذهنم نمی رسد که بتوانم

در کنار هم قرارشان بدهم و حالم را بنویسم.

دیروز یک برنامه تلویزیونی در مورد افسردگی فصلی صحبت میکرد پیش خودم گفتم شاید دچارش شده ام

و نمی دانم خلاصه که بدجور گریبانم را گرفته و خیال رها کردن ندارد. انگار من هم از خدا خواسته

تسلیم شده ام و هیچ تقلایی برای رهایی نمیکنم . حال خوبی نیست احساس سنگینی در

جسم و سبکی بیش از حد هوا و فضا.

یک احساس خیلی بدی که هر وقت مریض می شوم این حال را تجربه میکنم انگار ذره ای سنگین شده ام

در فضای سبک و بزرگ انقدر بزرگ که احساس میکنم در این بزرگی در حال له شدن هستم .

فرار از این غیر ممکن به نظر می رسد

آن من دیگر نمی دانم کجاست که بیاید و دستم را بگیرد و از این حال خارجم کند

آن من دیگر شاید در حال گشت و گذار است که نیست

آن من دیگر از این من خسته شده و رفته

آن من دیگر بیشتر رویا پرداز است و حوصله من افسرده را ندارد

قبل تر ها حوصله ام را گم کرده بودم الان آن من دیگر را

من چقدر چیز گم میکنم

اصلا حواسم به آن من دیگر نبود

دلم برایش تنگ شده وقتی او نیست دیگر نمی توانم خیال پردازی کنم

وقتی او نیست دیگر حتی لبخند هم نمی توانم بزنم

ای کاش زودتر برگردد و کمکم کند

آن من دیگر؟؟؟  

بیا ....